De Hollandse Kalahari zo wordt natuurgebied Hollands Duin bij de Wassenaarseslag in de volksmond genoemd. Het lijkt me wel wat, wandelen door de Afrikaanse woestijn op een winterse dag in Nederland. En ik heb wel behoefte aan wat warmte na een paar grijze, koude dagen. In combinatie met het vooruitzicht van meertjes, bunkers en een laarzenpad midden in de duinen. Helaas blijkt het anno 2024 gesloten en onduidelijk is voor hoe lang.

Hollandse Kalahari

Met de tien jaar oude wandelroute Hollands Duin uit het magazine Onverwacht Nederland in mijn hand beland ik aan de rand van Wassenaar op een pad dat mij eerst het met dennen begroeide stille bos in stuurt, ooit bedoeld om ervoor te zorgen dat het zand niet zou stuiven. Hier wonen eekhoorns, gezien alle afgekloven dennenappels. Aan de andere kant van het pad voert de route door open terrein. De hoogteverschillen zijn behoorlijk. Dus klim en daal ik wat af. Het hoogste duin is 37 meter. Vanaf een duintop overzie ik de Hollandse Kalahari. Glooiend en weids. Ruim vijftien jaar geleden is dit deel van de duinen afgegraven om ervoor te zorgen dat de wind juist weer vrij spel kreeg. Blijkbaar waait het niet hard genoeg of wonen er te weinig grazers, want de planten komen terug. Het zand heeft een groene gloed gekregen. Eigenlijk is de titel Hollandse Kalahari daardoor passender dan ooit.

Grootse vergezichten

Wat een mooi natuurgebied is Hollands Duin. Het is heerlijk wandelen door duinen, brede duinvalleien en langs een serie duinmeertjes. De vergezichten zijn prachtig. Heen doemt de kerktoren van Katwijk keer op keer op in de verte en terug zijn onmiskenbaar de contouren van Scheveningen zichtbaar met het reuzenrad en de uitkijktoren op de pier. Het laarzenpad is droog deze dagen, maar ik kan me voorstellen dat in het voor- en najaar water staat in de duinvalleien. Ik loop door voormalig waterwingebied en kom langs een exotisch golvende muur. Ik wandel eroverheen. Het is een restant van de door de Duitsers aangelegde Atlantikwall die in de Tweede Wereldoorlog fungeerde als tankval. Nu is het beton vooral het domein van mossen en bij warmte en zon van de zandhagedissen. Voor wie er geen genoeg van krijgt, er is een leuke wandelgids Wandelen langs de Atlantikwall in Zuid-Holland. De terugweg gaat grotendeels over het strand. De schelpen kraken onder mijn voeten. De meeuwen houden zich staande op een onderlopende zandplaat. Achter me is het donker, voor me gaat de zon onder. Die gloed. Het lijkt Afrika wel.