Zullen we of zullen we niet? Ik twijfel of ik wil gaan wandelen. Ik zit zo lekker te zitten binnen en buiten is het warm. Het is zondag, Neerlands eropuitdag. Maar als ik vandaag niet ga, wanneer dan? Daarbij, ik heb al te veel achter mijn bureau gezeten de laatste tijd. Dus? We gaan. We gaan wandelen bij de Ankeveense Plassen. Dichtbij Amsterdam en toch zo ver weg.

Schapen in de polder

Met open dak rijden mijn vriendin en ik langs aantrekkelijke buitenplaatsen in ’s-Graveland en voelen de koelte van de bomen. De auto parkeren we bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, naast het hoofdkantoor dat in het statige 17e eeuwse landhuis Schaep en Burgh zit. Het is daar druk. Maar iedereen loopt naar de erachter gelegen bossen – ook mooi – terwijl wij de weg oversteken, ik met de wandelroute van Natuurmonumenten in mijn hand. Het dorp in. Daar zijn alleen wat mannen met oranje hesjes die enkele bezwete, sjokkende renners in goede banen moeten leiden. Al gauw slaan we een graspad in en is er geen mens meer te bekennen. Voor ons alleen weilanden en sloten in de Stichts Ankeveense polder. Een groepje schapen kijkt ons vragend aan. We leggen uit dat we onderweg zijn naar de Ankeveense Plassen.

Typisch Hollands landschap

Er volgt een machtig mooie wandeling door typisch Hollands landschap waar polders en plassen elkaar afwisselen, die laatste ontstaan door het afgraven van veen, maar dat hadden we al begrepen: Anke-veen. Wie was Anke vragen wij ons af. Onderweg groen groen gras, blauwe lucht met vette wolken, zon, rechte sloten, libellen en heel veel Ankeveense Plassen, waar we met een smal pad tussendoor wandelen. Een pad dat is omgeven door riet, hier en daar bomen en bruggetjes en dat we een stuk moeten delen met fietsers, terwijl het daar eigenlijk te smal voor is. Vanuit het niets belanden we in dat uitgestrekte natuurgebied in een gehucht en daar buigen we af. De Googh bestaat uit een aantal riet gedekte huizen die heel idyllisch aan het water liggen. Enkele stellages van verlaten palingfuiken op de vlonder in de achtertuin.

Weilanden, plassen en moerasbos

Over de Spiegelplas turend zien we Nederhorst den Bergh in de verte, een zeilboot vaart door het beeld. Als ik had gewild, had ik hier kunnen zwemmen. Daarna doodse stilte als we door een moerasbos lopen. Alleen gekwetter van vogels, een bankje in de welkome schaduw waar we over een van de plassen staren met de verrekijker. We zien bloeiende waterlelies en de gele variant: gele plomp en we spotten tussen alle vogels een paar visdiefjes die op hoge snelheid duikvluchten uitvoeren. Daarna wandelen we weer tussen de Ankeveense Plassen door. Berken, elzen en wilgen losjes verspreid langs het pad ritselen door het zomers briesje. Aangenaam in beweging gebracht. Net als ik. Mocht je op de kaart kijken en denken dat deze wandelroute alleen over kaarsrechte paden gaat, dat dacht ik ook, maar de werkelijkheid is – zoals wel vaker – anders. Zondag of geen zondag. Het is een aantrekkelijke uitwaairoute.