Het gras is fris groen in de Oisterwijkse Bossen en Vennen. Het beekje stroomt hard. Ik pluk bramen en veel zalig zoete bosbessen, terwijl ik over lange bospaden wandel en dan weer de slingerende paadjes langs de oevers van de vennen volg. De paden zijn verlaten en ik waan me alleen op de wereld. En dat al uren lang. Op een paar uit de wei losgebroken schapen na.
Kronkelende paden
Op zich niet verwonderlijk dat er niemand te bekennen is in de Oisterwijkse Bossen en Vennen als je weet dat het al de hele dag stortregent. Ik geloof niet dat het een seconde droog is geweest. Daar had ik wel op gehoopt en dus wandel ik steeds meer met honger rond. Als ik op de kaart kijk en het blijkt dat ik pas hooguit een derde erop heb zitten, besluit ik toch echt te gaan eten. Het wordt een bankje met uitzicht op het Groot Kolkven. Ook al heb ik mijn regenjas en regenbroek aan, ik eet onder mijn paraplu om de illusie te hebben dat het ten minste ergens droog is.
Bloeiende waterlelies
Zo staar ik kauwend voor me uit. De regen valt in dikke stralen op het water en slaat uiteen op het oppervlak, dikke luchtbellen producerend. Het lijkt heiig, maar het is de mist van waterdruppels die boven het water hangt. In het ven liggen kleine eilandjes met ijle loof- en naaldbomen, verder zie ik vooral de vele bomen die het ven omringen en de bloeiende waterlelies op het donkere wateroppervlak dat zich ver voor mij uitstrekt. Net als ik denk dat ik me zo Schotland voorstel en het me niets zou verbazen als het monster van Lochness omhoog zou komen, zie ik duidelijk iets in het water bewegen. Ik tuur. Nog meer beweging. Wat is het? Dan zie ik toch echt iets boven het water uitkomen. Maar van bescheiden omvang. Het blijkt een vis te zijn die profiteert van alle luchtbellen en er vrolijk op los springt. Nou ja, ik ben tenslotte in Nederland niet in Schotland.
Gevarieerde wandelroutes
Hoe dan ook, de vennen zijn stuk voor stuk prachtig. Het zijn er heel wat. Zelfs met dit weer is een wandeling rond de Oisterwijkse Bossen en Vennen bijzonder mooi. En een stuk rustiger dan op een droge dag, want dit gebied schijnt aardig populair te zijn. Hotel Meneer van Eijck dat middenin het bos ligt, heeft voor zijn gasten zelf routes uitgezet vanaf de voordeur, variërend van 3 tot 19 km dus voor ieder wat wils. Zo’n route liep ik. De 17 km lange Trage Tocht vanaf station Oisterwijk is nog gevarieerder. Voor als het mooi weer is.
