Ik hoor een soppend geluid als ik mijn diep weggezakte kaplaars met kracht uit het slik van de Westerschelde trek. Op hetzelfde moment spuit er een golf van zand en slib mee omhoog. Over me heen. Ik had er het mijne van gedacht toen de gids vertelde dat ik ondanks de verplichte kniehoge laarzen en lange stok gegarandeerd smerig terug zou komen uit Het Verdronken Land van Saeftinghe. Inmiddels weet ik beter.

Natuurgebied in Zeeuws-Vlaanderen

Dit natuurgebied in het binnenland van Zeeuws-Vlaanderen ligt dichtbij Antwerpen en ver van de Noordzee maar is desalniettemin het grootste brakwatergetijdegebied van Europa. Bij vloed staat het water gemiddeld 5 meter hoger dan bij eb, het grootste getijdeverschil van heel Nederland. Het water komt ook verraderlijk snel opzetten waardoor je er zonder gids niet in mag. En dus heb ik me ingeschreven voor een drie uur durende excursie door dit unieke natuurgebied.

Slikken en schorren

Vanaf de dijk keek ik neer op wat een groene uitgestrekte deken leek, maar dat is bedrog, zoveel is wel duidelijk nu ik ben afgedaald. Ik loop door een gebied van zandplaten, slikken, schorren, kreken en geulen. En dat is pittig. Het slik in de kreken is dik en voelt als drijfzand en de schorren, de begroeide, stevige oevers, zijn hoog. We oefenen met het zetten van korte snelle passen. Het vergt ook enige lenigheid om uit de kreken op de kant te klimmen of een geultje over te springen. En tussen de schorren zitten verraderlijke spleten, waardoor het voorzichtig lopen en goed prikken is met je stok.

Delicatessen als zeekraal en lamsoor

We stoppen regelmatig. De gids zit vol met mooie verhalen en leuke weetjes over de geschiedenis, geologie, flora en fauna van Het Verdronken Land van Saeftinghe. Bijvoorbeeld over hoe in de Tachtigjarige Oorlog de dijken in het gebied op kniehoogte zijn doorgeprikt waardoor het achterland van Antwerpen voor de Spanjaarden onder water kwam te staan en ook het land van Saeftinghe voor eens en altijd verdronk. We vinden grote klompen veen met stukken riet erin. We zien lepelaars en een bruine kiekendief. We horen over de planten die weten te overleven in brak water. Gedemonstreerd aan de hand van de Gerande schijnspurrie – geweldige naam – een plantje met lichtroze blaadjes dat zodra het met water in aanraking komt, zijn bloembladeren dichtvouwt, zodat de meeldraden en stamper droog blijven. En we leren over het zeldzame Echt lepelblad dat zijn naam eer aan doet en hier veelvuldig voorkomt. Deze eetbare plant was ooit hét middel tegen scheurbuik, want het zit vol met ascorbinezuur, vitamine C. En dus eten we allemaal een paar blaadjes. Zoals ik ook delicatessen proef als zeekraal en zeeaster, de laatste beter bekend als lamsoor.

Survivaltocht door de Hollandse brakwaterwildernis

De vergezichten zijn prachtig, net als de containerschepen aan de horizon, de schittering van het zonlicht op het achtergebleven water in de geulen en de uitgestrektheid van dit echt spectaculaire natuurgebied. Na vier uur wandelen sta ik bij het bezoekerscentrum van Het Verdronken Land van Saeftinghe de modder van mijn handen en benen af te spoelen onder een van de vele kranen. Dit was een geweldige excursie die wel wat weg had van een survivaltocht. Dit is wadlopen plus.

In de wandelgids Zeeuwse zwerftochten staat de wandeling Saeftinghe die gaat door de aangrenzende polders. Met als extra een plankierwandeling van 1,5 km over de schorren en slikken in het natuurgebied die je zelf kunt maken.