Ik zit nog aan het ontbijt en aan alles voel je dat het een hele warme zondag zal worden als mijn telefoon gaat. Mijn broer. Of we zo mee gaan lunchen op het terras van restaurant Rust Wat in Blaricum, een van zijn favoriete hangouts voor de zondagmiddag. Er volgt een lyrische beschrijving over het eten, bos, vijver en parasols.

Sprookjesachtige setting

Met als gevolg dat we nog geen twee uur later arriveren bij een oude riet gedekte boerderij omgeven door bomen na een rit door het Gooi langs sprookjesachtige huizen die als losjes uitgestrooide kiezels in het groen liggen. Gedempte stemmen op het terras, opwaaiende zomerjurkjes, een licht briesje en wijnkoelers op tafel. Ik kijk uit over de vijver met zijn lelies en stenen banken op de kant die niet alleen een amfitheater suggereren, maar ook al tientallen jaren als zodanig blijken te fungeren. De hele setting van restaurant Rust Wat in het Gooi doet me overigens denken aan Italië op zondagmiddag waar overal families aan lange tafels zitten rond grote schalen en flessen wijn. Zoals in de reclame. Daar keek ik als kind van een klein gezin altijd afgunstig naar.

Lekker tafelen

Nu zit ik dus middenin mijn eigen ideale decor. Mijn broer heeft niets te veel gezegd. Restaurant Rust Wat is heerlijk op alle fronten. Niet in de laatste plaats door alle tussenmaatgerechten, waardoor je ook tijdens een lunch meerdere gangen aan kunt. Zeker als je de tijd hebt. Ik neem tartaar van zalm, gefrituurde gamba’s, krokant sesamkoekje en wasabimayonaise en Chinese flensjes met gekonfijte eend, prei, taugé, bosui en hoisin. Ik deel en eet mee van alle andere borden. Geen liflafjes maar ferme smaken waarin de stijl van de kok duidelijk herkenbaar is. Stuk voor stuk erg lekker. Dan nog goede wijnadviezen, zomerse toetjes, koffie en goed gezelschap. Enigszins aangeschoten laat ik mij uren later tevreden door mijn broer naar huis rijden. Mijn zondag kan niet meer stuk.