Opgewonden leg ik de telefoon neer. Zojuist ben ik door Marres in Maastricht gevraagd om een van mijn kunstwerken uit te lenen voor een tentoonstelling. Ik voel me vereerd met deze uitnodiging van dit Huis voor Hedendaagse Kunst. Hier verkennen ze de beeldende kunsten in de breedste zin van het woord met tentoonstellingen, lezingen, onderzoek, performances en publicaties. Daar mag straks iets uit mijn mini-verzameling hangen! Een maand later teken ik een contract, laat de transporteurs mijn tweeluik in dekens wikkelen en kijk enkele maanden naar twee spijkers en een paar potloodstreepjes op een witte muur.

Marres Kitchen

Op de dag van de opening reis ik af naar Maastricht. Ik vind het museum in het voormalige woonhuis van de brouwersfamilie Marres, een 17e eeuws dubbel herenhuis met klassiek grote houten deur in het midden. Het staat in een smalle verder onbeduidende straat in het centrum van de stad. Dit is letterlijk een hidden gem. Eenmaal binnen moet er eerst gegeten worden en dus schuiven de genodigden aan voor een lunch in het restaurant. Ooit was dit vast de tuinkamer, want de ruimte heeft openslaande deuren naar een hele grote mooie stadstuin. In de zomer hier buiten eten lijkt me wel wat. Nu zitten we behaaglijk binnen aan lange tafels en eten geanimeerd pratend een hele goede mediterrane lunch met schalen antipasti, pasta, vis en veel wijn bij Marres Kitchen. Alleen al om die kok zou ik terugkomen. Zeker als ik op de kaart zie dat zijn focus op het Midden-Oosten ligt.

Huis voor Hedendaagse Kunst

Maar ik ben natuurlijk gekomen voor de kunst. Na de openingsspeech door de museumdirecteur van Marres neemt de kunstenaar ons mee langs haar solotentoonstelling. We lopen achter haar aan door dit intieme en zeer sympathieke museum met een aantal kruip-door-sluip-door-ruimtes, veel ramen en krakende trappen. Niet te klein, niet te groot. Zonder vaste collectie maar met veel aandacht voor jonge kunstenaars, met exposities maar ook met concerten en bijzondere rondleidingen. Zoals ook nu. De kunstenaar vertelt enigszins verlegen hoe ze op zoek is naar de verbeelding van het ultieme wit. Met indrukwekkende schilderijen, foto’s en installaties. Haar verhalen geven het werk een extra dimensie, want het is toch heel anders als iemand je zelf rondleidt dan dat je over haar werk leest of hoort. Ik blijf even staan als ik mijn naam zie op de muur waar de bruikleengevers worden bedankt. Ik denk aan mijn tijdelijke kunstwerk thuis van spijkers met potlood en vind het prima zo.

Foto’s: Rosa Hendriks