De meisjes van Vermeer. Het klinkt als de meisjes van Verkade, maar het Melkmeisje en Het meisje met de parel zijn niet druk aan het werk. Ze maken ook geen koekjes. Wel bevinden ook zij zich in Noord-Brabant, maar ze kijken vooral hoe ik heerlijk met mijn vriendin zit te eten bij restaurant Vandeijck.

In een rijksmonument

Het restaurant zit in een smaakvol verbouwde boerderij, strak en sfeervol, maar dat is wel eens anders geweest. De honderd jaar oude boerderij met huis en aanpalend café op het dorpsplein waren lange tijd een doorn in het oog van het dorp. ‘De panden waren totaal vervallen’, vertrouwt de ober ons toe. ‘Die werden bewoond en gerund door de familie Van Deijck. Vier kinderen hadden die, allemaal ongetrouwd.’ ‘Ze waren niet helemaal goed’, fluistert hij. Toen de laatste overleed, duurde het nog een aantal jaar voor het rijksmonument werd opgeknapt en restaurant Vandeijck zijn intrede deed. Met in het logo vier kinderen.

Klassiek en modern

Ik zit comfortabel met veel ruimte om me heen en strijk over het grof geweven tafellinnen, het is klassiek en modern tegelijk. Dat geldt voor de hele inrichting van restaurant Vandeijck: eiken vloer en een oude schouw versus vilt en keramiek. Maar dan waar ik voor gekomen ben: het eten. Waar te beginnen? Want het een was nog lekkerder dan het andere.

Stuk voor stuk smaakexplosies

We namen een viergangenverrassingsmenu dat begon met drie amuses. Om een idee te geven. Een van de amuses was een steak tartaar met sorbetijs van augurk en tuinkers. Wederom klassiek en modern. En nog een mooi opgemaakte amuse: artisjok met peterseliecrème, bestrooid met kleine stukjes bacon en gedroogde eierdooier. De smaken waren perfect met elkaar in balans. Alle ingrediënten versterkten elkaar en ik proefde ze ook echt. Het waren ‘smaakexplosies’ om maar eens een populair woord te gebruiken. Het gold voor echt alle gerechten van restaurant Vandeijck. Ver-ruk-ke-lijk was het. En die ober. Die was heel prettig en had mooie verhalen zonder opdringerig te zijn. Zoals bij de rode wijn die hij adviseerde bij het zachte lam. Hij vertelde niet alleen over de voor mij onbekende Bobal-druif en de smaak, maar ook dat de pater familias van dit Spaanse wijnhuis Arráez kunstenaar was. Net als onze Anton Heyboer had hij zes vrouwen. Daarnaast maakte hij het etiket van deze fles, een te gekke zwart-wit-striptekening van een macho met hoed en sigaar, vrouwen, kaarten, drank en een doodshoofd. En die wijn? Die was net zo intens als het etiket.

Goede wijn erbij

Voor de verandering heb ik niet opgeschreven wat ik at, maar ik heb vooral gegeten. Soms met mijn ogen dicht. Na het toetje kwam de ober met de tafelschuier, vóór de koffie en thee met natuurlijk ook weer allerlei lekkers erbij. Ik vond het jammer toen het op en over was. Totdat ik me realiseerde dat ik eens van mijn gewoonte af kon stappen om iedere avond ergens anders te willen eten als we een paar dagen weg zijn. Helemaal omdat ons ook al zo lekkere boutique hotel letterlijk aan de overkant van de straat lag. We zouden dus wederom allebei kunnen drinken. Toen we hoorden dat ze de volgende dag een compleet ander verrassingsmenu konden maken, inclusief de amuses, was dat de druppel die ik nodig had. Ik was om. En ik kan zeggen dat de tweede avond bij restaurant Vandeijck minstens zo goed was als de eerste. Dat is toch bepaald geen kinderspel.