Als ik door het bos aan kom rijden, ziet de verzameling van boerderijen en schuren met waterput en ruif van herberg In den Bockenreyder er zeer lieflijk uit. Een beetje rommelig en Brabants gezellig. Maar ik lees dat bokkenrijders bepaald geen lieverdjes waren. Volgens het volksgeloof waren het geesten die op bokken door de lucht reden. In de 18e eeuw werden zo de diverse benden rovers genoemd die de dorpen onveilig maakten. Misdaad gekoppeld aan magie. Daar refereert ook het uithangbord aan van deze tachtig jaar oude herberg. Aan de ene kant een groep rovers bij een kampvuur. Aan de andere kant een rover te paard met geweer om de schouder, een steek op en een zwarte zonnebril. Want humor hebben ze hier wel.

Lekker terras, goede kachel

Flauw maar toch erg leuk is het om de menukaart hardop te lezen: ‘Minse komtur bè zitte, ge zed welkom!’ ‘Vur de hêêtlôôpers um een bietje af te koele’ hebben ze ijsco eekhoorn: ‘mee walnote, noteijs, slagroom, dun eekhoorn hitter zelf overhinne gepist’ of ijsco mee nun brûine klodder: ‘vunnieje-ijs, werme sjokladesaus en slagroom (as wij over slagroom praote dan hemmut over echte slagroom)’. Lekker terras en snelle bediening. Als het koud of nat is, zit je goed in de ouderwets ingerichte kapschuur met kachel. Verder hebben ze bij In den Bockenreyder erg lekker schepijs waarvoor je naar een apart schuurtje moet, één voor één buiten het trappetje op om op het schellinkje met het hoofd gebogen door het raampje je bestelling te plaatsen.

Kikkers en libellen

Een wandeling of fietstocht over het 2500 hectare grote landgoed De Utrecht, dat deel uitmaakt van het Land van de Hilver, moet je zeker maken. In den Bockenreyder heeft allerlei kaarten en routes. Het zal wel druk zijn op een zonnige dag aan de platgetreden paden te zien. Ik heb achter de herberg de meanderende 600.000 jaar geleden gevormde beek de Reusel gevolgd. Het water is zo schoon dat er veel libellen vliegen, zoals de weidebeekjuffer en bosbeekjuffer. Daarna een stuk tussen de akkers door gelopen om vervolgens in lang uitgestrekte bospercelen met slootjes terecht te komen. Dat was enigszins saai maar de paden leiden naar het Goorven. Groot en heel open. De kikkers kwaakten erop los. Ook het Flaesven is verstild en mooi. Ik ben op de door een ontwerpbureau gebouwde uitkijktoren geklommen. Een apart object daar tussen de zandpaden en heidevelden. Terwijl je de toren zachtjes voelt deinen, heb je goed uitzicht. Ook over de grote stukken land – eigendom van wat vroeger verzekeringsmaatschappij De Utrecht was maar tegenwoordig de ASR – die voor publiek zijn afgesloten om de natuur zijn gang te kunnen laten gaan. En wie weet wie nog meer.