Het staat er echt, ik heb geen vaarbewijs nodig. Ik mag een Blokhutboot huren. De boot ziet eruit als een schuit met een blokhut erop, maar wel eentje met alles erop en eraan: bed, tafel, keuken, wc, douche én kano. Bepaald geen klein ding. Ook al heb ik nul vaarervaring en geen idee of dit wel goed zal gaan, het klinkt spannend. Dus wat let me? Van de vier mogelijke opstaplocaties, boek ik een midweek varen met de Blokhutboot op de Linge, door natuur en langs cultuur.

Door de Betuwe

Van tevoren bekijk ik de toegestuurde online vaarinstructies, het magazine met de route en allerlei tips erin en ik word lid van de Facebook-community waar mensen ervaringen uitwisselen. Met al die kennis in mijn achterhoofd stap ik aan boord van de Blokhutboot. De uitleg en oefening op het water leiden tot zweetdruppels op mijn voorhoofd en irritaties bij de instructeur. Het wil er namelijk bij mij nog niet goed in dat het ronde stuur op de voorplecht niet hetzelfde werkt als een autostuur. En al helemaal niet in combinatie met alle hulpschroeven. Gelukkig gaat het mijn vriendin een stuk beter af. Het is meteen duidelijk, ik word grotendeels routelezer. Zo varen we de Betuwe in.

Met Blokhutboot over de Linge

We passeren weilanden, polders, boomgaarden, een molen, het fort van Asperen, Leerdam, theetuinen, cafés, een groep lepelaars, een fazant en heel veel ijsvogels. Maar ook een enorme hoeveelheid tuinen en landjes die aan de Linge grenzen. Strak gemaaide gazons, idyllische tuinen, verwaarloosde tuinen, tuinen die vanaf de dijk naar het water golven en hele kleine lapjes grond onderaan de dijk waar soms alleen een tent of een grote kast op staat. Langs de Linge wordt zo te zien niet alleen gewoond maar ook veel gerecreëerd.

Alleen op de wereld

De rivier is gelukkig vrij breed en er is in ieder geval buiten het hoogseizoen weinig verkeer op het water. Plus, we zijn nergens aan gebonden. We kunnen zo ver gaan als we willen en aanleggen waar dat niet verboden is. De Blokhutboot vaart op elektriciteit, opgewekt door de zonnepanelen op het dak. Rustig en stil tuffen we dan ook richting de doodlopende zijarm van de Linge bij Acquoy waarop we ons oog hebben laten vallen als eerste overnachtingsplek. Die avond laten we de twee spudpalen in het water zakken en staan we als een huis langs de met wilgentenen beschoeide oever. Helemaal alleen tussen het groen. In de verte de top van de scheve kerktoren van het dorp. Op het voordek drinken we een borrel voordat we gaan koken en de zon achter het riet zien verdwijnen. Alleen op de wereld.

Kano erbij

De volgende dagen varen we langs dorpen in de Betuwe als Rumpt, Beesd en Deil tot we niet verder meer mogen. En weer terug. Onder de A2 door met zijn fraaie brugpijlers. We gaan de wal op. Lopen over een oude stadsmuur, bezoeken een glasblazerij en wandelen over familielandgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt waar we ook lunchen. Met de kano ontdekken we stille sloten en plassen waar de boot niet mag komen. En we trotseren een storm met code oranje. Allemaal indrukwekkend.

Ontelbaar veel vogels, vlinders en libellen

Maar het meest fantastische van de Blokhutboot is het midden in de natuur zijn. Dus ’s ochtends in je nakie onder de warme douche op het achterdek beschut door de bomen, uitkijkend over de stille rivier waar alleen een vogel overheen scheert. Sowieso, de waanzinnige hoeveelheid vogels, vlinders en libellen die ik op aanraakafstand kan bekijken. Zelfs in de schemer uren – zonder resultaat – op beverwacht zitten, omdat in de buurt een beverburcht zou zijn, vind ik een belevenis. Want ik zie het allemaal gebeuren. Hoe langzaam de ganzen stoppen met gakken, de eenden met kwaken en de steeds weer met veel bombarie in het water landende en dan weer opvliegende vogels een overnachtingsplek zoeken. En met de nacht valt de rust over het water, en over mij.