Was het dom? Ja. Kijkend naar mijn blauwe teennagel, zeker. Maar dat is met de kennis van onderweg. En toen was er helemaal niets meer aan te doen. Daar liep ik over het oneindig lege en brede strand te wandelen op Texel. De beloofde duinmeertjes in geen velden of wegen te bekennen. Dat kwam zo.

Wandelgids Groene Wissels Noord-Holland

Vers aangekomen met de veerboot uit de grote stad wilde ik meteen uitwaaien. In mijn hand de wandelgids Groene Wissels Noord-Holland, een boekje met wandelingen door onontdekte gebieden in de provincie met kort maar krachtige aanwijzingen over de route. Alleen had ik bedacht dat ik die 21 kilometer wat ging inkorten en dat ik zou lopen in tegengestelde richting, terug naar af.

Polders met lammetjes en bloemen

De start was heerlijk. Na kille weken was het strak blauw en de zon brandde lekker. Pal naast de veerboot van Texel stapte ik op een lokaal busje dat mij naar het kleine dorp Den Hoorn bracht. Daardoor overbrugde ik meteen heel comfortabel talrijke wandelkilometers polder. Ik liep al snel door de velden, de kerk lag er middenin, omringd door schapen, lammetjes en voorjaarsbloemen. Die velden werden even later afgewisseld door bollenvelden. Ik klom naar een hoger gelegen bunker, keek vandaar naar zee, daalde vervolgens weer af door de duinen naar watertjes vol vogels, langs een paal die mij erop wees dat het water honderden jaren geleden helemaal tot dit punt was gekomen. Tot aan het strand. Even in de zon wat drinken in het strandpaviljoen Paal 9. Dat wandelen op Texel was nu al een succes.

Oneindig stil strand

Ik zou nu vijf kilometer over het strand lopen en de meest zuidelijke punt van het eiland ronden langs de Horsmeertjes naar de veel geroemde Mokbaai. De opkomende vloed dreef me in het mulle zand. Op deze zandplaat was al snel niets of niemand meer te bekennen. Wat een stilte en ruimte in dit Nationaal Park Duinen van Texel. Maar de middag verkeerde al in een ver gevorderd stadium, wat nu als ik die bocht af zou steken door de duinen? Als ik op een duintop zou staan, zou ik de Horsmeertjes vast in de duinen zien liggen en wist ik waarheen te gaan, want de wifi en dus ook de locatiebepaling deden het op deze fraaie uithoek niet. Zo gezegd zo gedaan. Maar een meertje zag ik niet. Zou het opgedroogd zijn? Ik weet niet hoe lang ik de terecht krijsende vogels heb verstoord en keer op keer ben weggezakt in de soms flink steile heuvels van een prachtig duingebied. Uiteindelijk ben ik maar weer op zoek gegaan naar het strand.

Mokbaai en Horsmeertjes

En als je dan eenmaal op het vlakke zand staat, zie dan maar eens het duinpad te vinden. Om een lang verhaal kort te maken: het goede pad heb ik niet gevonden evenmin als de meertjes. Ik moet ik weet niet hoe ver zijn omgelopen en had inmiddels geen oog meer voor mijn omgeving. Toen ik bij de Mokbaai op een weggetje kwam, was ik wel even klaar met dat wandelen op Texel. Ik belde mijn B&B in Oudeschild om mijn verlate komst aan te kondigen. Volgens de gastheer had ik nog minstens een uur voor de boeg. De moed zonk mij in de schoenen. Maar ik had enorm geluk, want na een tijdje kwam er een auto met twee duinjoggers langs en daar ben ik voor gesprongen. Zij hebben me terugbracht naar de veerboot.

Wandelroute voor vogelaars

Toch kon ik het niet uitstaan dat ik een stuk van de route had gemist, juist ook omdat ik er eerder hele enthousiaste verhalen over had gehoord. Dus ben ik de volgende dag teruggegaan naar de Mokbaai. Die bleek aan het getijde onderhevig te zijn en stond nu bijna droog. Fraai. Vandaar heb ik de wandelroute gevolgd door de duinen, langs de meertjes. Laat dat ‘tje’ overigens maar weg. Ze waren niet te missen. Ik wandelde eromheen, door al het ontluikend groen en ontmoette vogelaars die op hun camera trots de vele blauwborsten lieten zien die ze hadden gespot. Schitterend fel blauw. Wandelen op Texel met deze prachtige Groene Wissel is heel goed te doen. Als je doet wat het boekje zegt.