Soms kun je het zo hebben, een valse start. Dat het daarna helemaal goed kan komen, bewijst restaurant Vanille in Eijsden. Vraag is natuurlijk of je zelf openstaat om over een en ander heen te stappen. En als je dan het idee hebt dat het personeel extra zijn best voor je doet, dan is het een extra pluspunt. Beide was het geval.

In het bourgondische Zuid-Limburg

Het begon allemaal met een teek. Die had bedacht dat hij mijn vriendin wel lekker vond en zette zich in haar vast. En de teken van Zuid-Limburg zijn duidelijk niet die van Zuid-Kennemerland, waardoor deze ervaringsdeskundige het liet afweten bij de bevrijdingsactie en de tekenkop achterbleef in het been van mijn vriendin. Die kop moest professioneel verwijderd, maar omdat het weekend was, betekende dat een ritje vanuit onze heerlijke B&B in Bemelen naar het ziekenhuis van Maastricht. Plus na enige tijd een telefoontje naar restaurant Vanille dat het een uurtje later werd.

In onze sas

Zo kwamen wij dan verlaat in Eijsden. Op zoek naar het restaurant. ‘Jjjjja’, zeiden wij met twijfel in onze stem tegen elkaar, ‘daar’. We keken nog eens goed en zagen een verbouwd woonhuis. Dat was het moment dat we er serieus over dachten om het gaspedaal diep in te trappen en linea recta weer om te keren. Maar als dit het buitenland was geweest, spraken we elkaar toe, dan waren we in onze sas dat we dit gevonden hadden, zo’n goed verborgen plek. Inmiddels hadden we ook wel zin in iets.

Cramignon Menu

We stapten naar binnen en ik was meteen in een restaurant. Mooie getegelde vloer, gezelliger dan gedacht, de tafels ver genoeg van elkaar vandaan en allemaal bezet. Op één tafeltje na. We gingen zitten en patron Peter van Rooij probeerde ons voor zich te winnen met zijn Cramignon Menu, dat gebaseerd blijkt op een populaire, traditionele dans in het dorp. In dit geval bestaand uit acht gangen waarvan je kunt kiezen wat je wilt. Wij gingen voor vier, maar die keuze viel niet mee. Het zag er allemaal even lekker uit.

Geraffineerd

De kaart bestuderend zaten wij tevreden aan een aperitief – de variant zonder vanille. Het werd dit: de in champagne gemarineerde Noorse zalm met haringkaviaar en langoustines, daarna de scholfilet met schaaldierensaus en kokosschuim die subtiel aanwezig was. Hoofdgerecht was de lamsfilet met krachtige jus en zomerse groenten en toe een ‘in ere herstelde’ pêche melba, hetgeen betekende dat de perzik in de schil was gepocheerd. Die kwam met vanilleijs, een crumble, witte chocolade en wat verse verveine. Hier geen ingewikkelde verhalen op de kaart maar op het bord des te geraffineerder, terwijl alles tegelijkertijd nog steeds herkenbaar was. We zaten heerlijk te eten, en te drinken. Goede, zeer betaalbare wijnen en veel biologisch ook. De koffie kwam met zalige bonbons uit hun eigen chocolade-atelier en ook nog een klein ijsje. Zo zie je maar weer, soms moet je even ergens doorheen, om iets op waarde te kunnen schatten. Dat geldt dubbel en dwars voor restaurant Vanille, ook letterlijk een heerlijk verborgen plekje.