De straatstenen ratelen onder de wielen van het sportautootje als ik de oprit oprijd. Ik maak mijn entree in stijl bij het driehonderd jaar oude landhuis. Voordat ik goed en wel ben uitgestapt, is vanaf het terras een medewerker aan komen snellen met lange sloof voor die mijn tas uit de achterbak tilt. Ik voel me op slag een dame als ik achter hem aan loop de voordeur door van hotel en restaurant De Jufferen Lunsingh.

Cognackamer met open haard

Ik heb pas één voet over de drempel gezet en het voelt al vertrouwd. Het is eigenlijk net als bij het kopen van een huis. Gut feeling. Wat een sfeer. De Jufferen Lunsingh ademt nostalgie: afgesleten planken vloer, spiegels en schilderijen in vergulde lijsten, antieke kasten, tafels en stoelen, een kroonluchter met echte kaarsen. Plus de geur van de brandende open haard in de donkere cognackamer waar je lekker onderuit op de bank zit om wat te drinken of te lezen. Of om in het vuur te staren. Daar staat het lichte restaurant tegenover in de half ronde serre op de kop van het huis. Met uitzicht over de tuin.

Eigen schapen, bijen, moestuin en boomgaard

Die tuin is drie hectare. Met rododendrons en hortensia’s maar ook met eigen schapen, kippen en bijen en een moestuin, kruidentuin en boomgaard. Veel van het eetbare belandt in de keuken waar ze van alles zelf doen, heel klassiek. Hammen maken en drogen, vis roken, wild slachten. Het eten bij De Jufferen Lunsingh is ongekend lekker. Ook voor een verwende randstadse zoals ik. De gevogelte paté, het zachte eigen Schoonebeker heideschaap en de snickers zoals ze het toetje van chocolade met noten noemen.

Rustgevend hotel

Daarna is het nog één trap op naar mijn kamer. Zo klassiek als het beneden is, zo weinig is het dat boven. Noem het eenvoudig comfort. Maar wel voor een stevige prijs. Met twee roze-lila geblokte enkele meisjesdekbedden en onbestemde stijl inrichting. Wel heel rustgevend: de kamer is zonder verplichte nummertjes als televisie of haardroger. De badkamer is verder prima. Ik viel in een diepe slaap om wakker te worden met zon, uitzicht op een boerderij tussen de bomen verderop en fluitende vogels in de tuin. Het ultieme landleven. Dat in combinatie met het goede restaurant en de prettige bediening is aardig onbetaalbaar.

Tonckens’ wandelingen

Vanaf De Jufferen Lunsingh is het de paden op en de lanen in. Eigenaar Wyncko Tonckens die zelf in het huis opgroeide, kent de omgeving van Westervelde op zijn duimpje. Hij heeft een serie wandelingen uitgezet, waarvan ik een mooie drassige liep. In het najaar en in de winter neemt hij je in de schemering mee om reeën te spotten. De sfeer van de avondlijke wandelingen en het platteland rond Westervelde is ooit heel mooi beschreven door Martin Bril. Voor hem is het platteland: ‘Een met moeite veroverde zorgeloosheid die altijd te kort duurt.’